بررسی انتظارات شغلی پرستاران در بیمارستان های اجرا کننده قانون ارتقاء بهره وری شهر سمنان

سابقه و هدف: بیش از چهار سال از اجرای قانون ارتقاء بهره وری پرستاران در ایران می گذرد. اما به درستی مشخص نیست که اجرای این قانون تا چه حد در برآورده ساختن انتظارات شغلی پرستاران موفق بوده است. لذا این مطالعه با هدف بررسی انتظارات شغلی پرستاران در بیمارستان های اجرا کننده قانون ارتقاء بهره وری شهر سمنان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی تحلیلی روی 155 پرستار شاغل در بیمارستان های اجرا کننده قانون ارتقاء بهره وری شهر سمنان انجام گردید. پرستاران به روش نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. داده ها توسط پرسش نامه ای جمع آوری گردیدند که دیدگاه پرستاران را نسبت به قانون بهره وری اندازه گیری می کرد. در نهایت داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. یافته ها: قانون ارتقاء بهره وری توانسته بود به حدود نیمی از انتظارات پرستاران در حوزه دست مزد پاسخ دهد. اما در راستای توسعه شغلی موفقیت چندانی نداشته است. بیش از 63% از پرستاران اعتقاد داشتند که اجرای این قانون به بهبود ارتباطات کاری منجر شده است. هم چنین بین متغیرهای جمعیت شناسی و ابعاد انتظارات شغلی رابطه معنی دار آماری وجود نداشت (05/0p>). نتیجه گیری: قانون ارتقاء بهره وری پرستاران فقط در برآورده ساختن انتظارات شغلی پرستاران در بعد ارتباطات کاری موفق بود. اما در سایر ابعاد انتظارات شغلی موفقیت چشمگیری نداشت. لذا پیشنهاد می شود نقاط قوت و ضعف آن مجدداً بررسی شده و به انتظارات شغلی پرستاران در اجرای آن توجه بیش تری شود.